Satürn’ün uydularının genel özellikleri nelerdir?
Satürn’ün uyduları da Jüpiter gibi oldukça fazla sayıdadır. Ve birçoğunun halen bulunamadığı düşünülüyor. Fakat buradaki durum Jüpiter’den biraz daha farklı, çünkü Satürn’ün halkaları yeni uyduların bulunmasını zorlaştırıyor.
Satürn’ün uydularından en büyüğü olan Titan, Satürn’ün çevresindeki kütlenin yüzde 96’lık kısmını oluşturuyor. Astronomlar, Satürn’ün sisteminin aslında bu gibi iki ayı barındırabileceğini düşünüyor. Fakat ikinci olarak var olduğu düşünülen uydu parçalandı ve daha küçük uydular ile halkalardaki parçalar oluştu.
Satürn’ün ilk uydusu 1655 yılında keşfedildi. Bunun ardından 200 yıllık bir periyotta diğer büyük uydularından yedi tanesi daha keşfedildi. 1997 yılına kadar astronomlar, gezegenin yörüngesindeki 18 uyduyu daha buldular. Diğer uydular ise, NASA’nın Cassini uzay aracı tarafından geçtiğimiz yıllarda ortaya çıkarıldı.
Satürn’ün önemli 8 uydusu ve bilgileri aşağıdaki gibidir.
Titan
Titan, Satürn’ün uyduları arasındaki en büyüğü ve ilk keşfedilenidir. Titan, Güneş Sistemi’ndeki uydular arasında kayda değer bir atmosferi olduğu bilinen tek uydudur. Atmosferinin büyük bir bölümü azot ve metan gazları oluşturuyor. Böylesine bir atmosfere sahip olması Satürn’ün uydularından biri olan Titan’ı Güneş Sistemi’ndeki yaşanabilir uydulardan biri olarak gösteriyor. Ayrıca Titan, hacim olarak en küçük gezegen Merkür’den büyüktür, fakat Merkür kadar bir kütlesi yoktur.
2005 yılında Cassini uzay aracı üzerinde bulunan Huygens sondası bu gezegenin atmosferine giriş yaparak yüzeyine inmişti.
Mimas
Mimas, Satürn’ün uyduları içerisinde küresel şekle sahip olan en küçük uydudur. Ayrıca Güneş Sistemi’nde kendi büyüklüğüne oranla yüzeyinde bu kadar büyük kraterler bulunan bir başka obje bilinmiyor.
Mimas, gezegen halkalarının ikisi arasındaki Cassini bölümü olarak bilinen boşluğu temizleyen uydu olarak tanımlanıyor.
Mimas’ın büyük bir kısmının su buzundan oluştuğu düşünülüyor. Hatta yüzeyinin altında sıvı halde bir okyanusun varlığı konusunda araştırmalar sürüyor.
Tethys
Tethys, Satürn’e oldukça yakın bir yörüngede bulunuyor. Bu yüzden Satürn’ün yerçekimi etkisi uyduda hissedilebilir düzeyde. Tethys fiziksel özellikleri bakımından diğer uydulardan ayrılır. Yüzeyinin tamamen buz ile kaplı olduğu ve bu yüzden en parlak uydular listesinde önemli bir yeri olduğu biliniyor.
Enceladus
Enceladus, Güneş Sistemi’nde bilinen jeolojik aktiviteye sahip en küçük objedir. Bu özelliğini de güney kutbundaki yüzlerce gayzer ile elde ediyor. Gelgit ile ısınan uydunun buzul yüzeyinin bir kısmının erimesiyle, bu sıvı yüzeyden dışarıya çıkıyor. Dışarıya çıkan bu parçacıklar, Satürn’ün E yüzüğünü oluşturuyor. Enceladus’un buzul yüzeyi onu Güneş Sistemi’ndeki en parlak nesnelerden biri haline getiriyor. Ayrıca yaşanabilecek objeler listesinde üst sıralarda bulunuyor.
Hyperion
1848 yılında W.C.Bond tarafından keşfedilen Hyperion, bu yönüyle keşfedilen Satürn’ün önemli uydulardan sonuncusudur. Hyperion, düzensiz bir görünüme sahip küçük bir aydır. Şekil yönünden diğer büyük uydulara oranla oldukça yassıdır. Hyperion muhtemelen düşük yoğunluğu ve gözenekli yüzeyi nedeniyle süngerimsi bir şekle sahiptir.
Hyperion, Satürn’ün en büyük uydusu Titan’a yakın bir konumda bulunuyor. Bu yüzden Titan’ın etkisi altındadır.
Hyperion, tam olarak belli bir çapa sahip olmasa da, 270 kilometrelik ortalama çapıyla, Mimas’tan en küçük ve daha hafiftir.
Dione
Dione’nin su buzuyla çevrili yoğun kayalık bir çekirdeği olduğu düşünülüyor. Uydunun arka bölümü oldukça büyük kraterler bulunduruyor. Gökbilimciler, bir çarpışmanın ayı kendi ekseni üzerinde döndürebileceğini düşünüyorlar. Dione, ince bir oksijen atmosferine ev sahipliği yapar ve yüzeyinin altında sıvı bir okyanusa sahip olabilir. Bu yönüyle yaşanabilir özelliklere sahip bir objedir.
Satürn’ün iç uyduları arasında en büyüğü olan Dione, jeolojik olarak hareketli olma ihtimali vardır.
Iapetus
Satürn’ün en büyük üçüncü uydusu olan Iapetus, İtalyan astronom Giovanni Domenico Cassini tarafından 1671-1684 yılları arasından keşfedilen 4 dört uydudan birisidir.
Iapetus da Satürn’ün diğer büyük uyduları gibi yüzeyinden oldukça büyük kraterler bulundurur.
Rhea
Rhea, oldukça kraterli bir uydudur ve merkezinde bir çekirdek bulundurmaz. Bunun yerine, tamamen buzdan oluşur ve içerisinde çeşitli boyutlarda kaya parçaları bulunur.
Satürn’ün en büyük ikinci uydusu olan Rhea, Dünya’nın uydusu olan Ay’ın yaklaşık yarısı kadardır. Uydu, Güneş Sistemi’nde bilinen tek oksijen atmosferi olan gezegenimiz Dünya’da bulunanın yaklaşık 5 trilyon katı daha az yoğun ve hafif bir oksijen atmosferi barındırıyor. Satürn manyetosferinden gelen radyasyon buzlu yüzeyden oksijen ve karbondioksit salmasına yol açıyor.